Οι άνθρωποι αγωνίζονται πιο σκληρά για τα συμφέροντά
τους παρά για τα δικαιώματά τους.
«Είμαστε
στο εγώ και όχι στο εμείς».
Όταν τα
σύννεφα του πολέμου κύκλωσαν τη χώρα μας εκείνη τη σημαδιακή 28η Οκτωβρίου
1940, πολλοί ήταν αυτοί που στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και πολέμησαν με αυταπάρνηση
για τη λευτεριά του έθνους.
Αναρωτηθήκαμε
ποτέ τι μπορεί να πετύχουμε με την υιοθέτηση μιας τόσο διαχρονικής άποψης ή
παραμένουμε εγωιστές και κολλημένοι στο εγώ κι όχι στο εμείς;
Με το είμαστε στο εμείς κι όχι
στο εγώ, δημιουργείται μια κοινή προσπάθεια μέσα από την οποία προκύπτει ένας
κοινός στόχος για όλους τους πολίτες με αποτέλεσμα την ορθή δημιουργία
διαπροσωπικών σχέσεων. Στις μέρες μας όμως στο μυαλό των περισσότερων
ανθρώπων ανάμεσα στο ατομικό και το κοινωνικό συμφέρον, υπερισχύει κατά πολύ το
ατομικό. Κι αυτό γιατί ζούμε σε μια κοινωνία γεμάτη ανθρώπους που διακατέχονται
από μανία υπερκατανάλωσης με αποτέλεσμα να επιδιώκουν το δικό τους κέρδος με
οποιοδήποτε τρόπο. Δεν μπορούν να καταλάβουν όμως, πως μόνο σε μια
οργανωμένη και ισχυρή κοινωνία, οι πολίτες αισθάνονται σιγουριά και ασφάλεια.
Σημαντική
αιτία του κακού αποτελεί η έλλειψη ηθικών αξιών.
Ηθικές αξίες είναι όλες οι αντιλήψεις και οι κανόνες που ρυθμίζουν τη
συμπεριφορά μας και προς τους συνανθρώπους μας αλλά και προς τον εαυτό
μας. Αν σκεφτείτε, το μεγαλύτερο μέρος της καθημερινότητάς μας επηρεάζεται από
αυτούς τους κανόνες, αφού οι νόμοι είναι αδύνατον να ελέγχουν κάθε ενέργεια που
κάνουμε.
Κάποτε
ο Σίγκμουντ
Φρόυντ έθεσε τα θεμέλια της θεωρίας του
σε τρεις συνιστώσες του μοντέλου για την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Το Εκείνο είναι μια συλλογική ονομασία για τις βιολογικές ανάγκες
και παρορμήσεις του ανθρώπου, είναι αυτό που κάνει ένα νήπιο παίρνει ότι βρει μπροστά
του νομίζοντας ότι του ανήκει.
Το Εγώ διέπεται από την πραγματικότητα της τιμωρίας και των
νόμων και σκοπός του είναι να ικανοποιήσει τις επιθυμίες του Εκείνου λαμβάνοντας
υπόψιν τους περιορισμούς της πραγματικότητας.
Το Υπερεγώ στοχεύει στην
τελειότητα και λειτουργεί συλλογικά πάνω από ταπεινά συμφέροντα και το πρόσκαιρο
προσωπικό όφελος.
Στην
εποχή που ζούμε, εκτός από την οικονομική κρίση, περνούμε και κρίση των ηθικών
αξιών.
Άλλοτε ο άνθρωπος έκανε το κακό
και τον βασάνιζε το αίσθημα της ενοχής, πλέον κάνει το κακό χωρίς τύψεις. Έχει
ατροφήσει το συναίσθημα της ευθύνης μέσα του και πλέον δε νιώθει. Ζει για να
παίρνει αυτό που θέλει με όποιο κόστος και οποιοδήποτε τρόπο. Κριτήριο για τις
πράξεις μας αποτελεί η σκοπιμότητα και ο στόχος χωρίς να ελέγχεται η ποιότητας
της πράξης και οι συνέπειες στους γύρω μας.
Ζούμε
στην εποχή που το «εγώ» υπερτερεί του «εμείς». Υπάρχει
μόνο το όραμα του υλικού ευδαιμονισμού και του καταναλωτισμού. Έχει εξαλειφθεί
κάθε είδους ευαισθησία και ηθική βούληση.
Αλλά τι περιμένεις από έναν κόσμο
που η ανθρωπιά, η αλληλεγγύη και η ανιδιοτέλεια θεωρούνται παρωχημένες
αντιλήψεις; Από ένα κόσμο που κάθε χαμόγελο θεωρείται ύποπτο και κάθε φιλία
εξυπηρετεί σκοπιμότητες; Έναν κόσμο που θεοποιεί το κέρδος; Ο «καλός και
αγαθός» άνθρωπος που έπρεπε να γίνεις μετατράπηκε ξαφνικά στον απλά και
μόνο οικονομικά επιτυχημένο.
Τυχαία, κάποια μέρα σε ένα τοίχο διάβασα…
ΚΑΠΟΙΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΣΟ ΦΤΩΧΟΙ ΠΟΥ
ΕΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ...ΛΕΦΤΑ
ερεύνα: wikipedia
ΜΠΑΓΙΑΣΤΑΣ ΘΕΟΦΙΛΟΣ